Skały tatrzańskie mają bardzo różne pochodzenie i powstawały w różnym czasie. Skały magmowe formowały się z magmy zastygającej w głębi skorupy ziemskiej. Skały osadowe powstawały z osadów gromadzących się na dnie mórz, których głębokość i zasięg ulegał w czasie tego osadzania wielokrotnym zmianom. Materiał budujący te skały pochodził zarówno ze szczątków organizmów żyjących w morzach jak i stanowiły go cząstki mineralne pochodzące z powstających i niszczonych w pobliżu lądów. Skały przeobrażone (metamorficzne) powstawały na skutek przeobrażeń skał wcześniej utworzonych, zarówno osadowych jak i magmowych. Procesy metamorficzne to – głównie – zmiany temperatury, ciśnienia i środowiska chemicznego. Za sprawą ruchów tektonicznych baseny oceaniczne, morskie jak i powstałe w nich skały, kilkakrotnie przekształcały się w góry. Te z kolei były niszczone, poddawane erozji.

Najstarszymi skałami znanymi z Tatr są gnejsy i łupki krystaliczne, które obecnie występują głównie w górnych częściach dolin Tatr Zachodnich. Są to skały metamorficzne. Przypuszcza się, że skałami, które uległy przeobrażeniu były piaskowce i łupki głownie ilaste. Oznaczenia wieku bezwzględnego gnejsów, pozwoliły powiązać proces ich tworzenia z hercyńskimi ruchami tektonicznymi, które pod koniec ery paleozoicznej (w dewonie i karbonie) dotknęły rozległe obszary kuli ziemskiej. Przeobrażone piaskowce i łupki musiały być zatem starsze, choć do dziś nie udało się zbadać jak bardzo. Podobnego wieku, jak i tylko nieco młodszymi, są różnego rodzaju skały magmowe budujące Tatry. Mniej więcej w tym samym czasie, w skały które uległy przeobrażeniu „wcisnęła” się magma z głębi Ziemi. Po zastygnięciu utworzyła – generalnie – dzisiejszy granitowy masyw Tatr Wysokich.

Na przełomie karbonu i permu miały miejsce procesy, które doprowadziły do podniesienia utworzonych masywów skalnych. Powstałe wówczas góry przez wiele milionów lat były niszczone przez deszcz, wiatr, zmiany temperatury, a produkty tego niszczenia - piaski i żwiry- znoszone przez rzeki do niżej położonych miejsc. Tworzyły one zlepieńce i piaskowce, które przetrwały do naszych czasów tylko w dolinie Czarnego Wagu (Słowacja na południe od Tatr) i w jednym miejscu w słowackiej części Tatr Wysokich, pod Jagnięcym Szczytem gdzie w ilastej masie tkwią granitowe bloki zlepieńca koperszadzkiego. Erozja działająca przez kilkadziesiąt milionów lat prawie całkowicie wyrównała „pratatry” tak, że pod koniec permu obszar, na którym istniały stał się prawie równiną.